Skip to content

«Κυνηγος» της Μαριας Αγγελου στο Θεατρο Καλλιρροης

Η χορογράφος Μαρία Αγγέλου, μετά από ένα διάστημα καλλιτεχνικής παύσης, επανέρχεται με τη νέα παράσταση χοροθεάτρου με τίτλο «Κυνηγός», στο Θέατρο Καλλιρρόης.

Η παράσταση «Κυνηγός» αντλεί έμπνευση από το διήγημα του Γκυ Ντε Μωπασάν «Έρωτας» και διαδραματίζεται μέσα στην εικαστική εγκατάσταση που καταλαμβάνει όλη τη σκηνή και έχει εμπνευστεί ο Αντώνης Βολανάκης. Η παράσταση θα ξεκινήσει στις 09 Οκτωβρίου για 6 μόλις παραστάσεις, στο Θέατρο Καλλιρόης.

Η Μαρία Αγγέλου συνεργάζεται με μία εκλεκτή ομάδα συνεργατών, για να αφηγηθεί μέσω του χορού αυτήν την ξεχωριστή ιστορία, που μιλάει για την ύβρη απέναντι στη ζωή. Επί σκηνής, ένας κυνηγός σκοτώνει ένα πουλί και γίνεται μάρτυρας ενός υπερκόσμιου θρήνου, καθώς το ταίρι του νεκρού πουλιού δεν αντέχει να το αποχωριστεί. Από θύτης γίνεται θύμα συνειδητοποιώντας ότι ο έρωτας ξεπερνά το φόβο του θανάτου. «Ο άνθρωπος δεν ξέρει πια γιατί σκοτώνει, έχει χάσει την επαφή του με το περιβάλλον και τη σεβαστική του σχέση με τη φύση. Έχει χάσει την αξία της η ίδια η ζωή» σημειώνει η χορογράφος. Στο σκηνικό-εικαστική εγκατάσταση που έχει σχεδιάσει ο Αντώνης Βολανάκης και η Μαριάννα Νικολάου, ο κυνηγός, η γυναίκα του, δύο πουλιά του δάσους και ένας λαγός χορεύουν μέσα σε ένα κουκούλι που μοιάζει να ίπταται. Στην παράσταση συναντιόνται στοιχεία ιαπωνικής κουλτούρας, τόσο στη χορογραφία μέσω του butoh, όσο και στον σκηνικό χώρο και στα κοστούμια.

Όπως όλες οι δουλειές της Αγγέλου, η παράσταση έχει έντονη εικαστική γραφή. Η δραματουργία ακολουθεί ελλειπτική γραφή, που κινείται στο χωροχρόνο μιας αλληγορίας, καθώς αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα: μιας ιστορίας που έρχεται από το χώρο της «φύσης» για να ενημερώσει την «ανθρώπινη κατάσταση». Ενώ η ρέουσα συζήτηση μιλά για το μετά-ανθρώπινο στη συνάντηση με την τεχνο-επιστήμη, η Μαρία Αγγέλου επιστρέφει στη φύση για να κοιτάξει με τον χοροθεατρικό τρόπο της την συνύπαρξη με αυτό που λέμε φυσικό κόσμο, σχολιάζοντας την κατακτητική θέση του ανθρώπου.

Κεντρικό στοιχείο της παράστασης είναι η διαγενεαλογική συνάντηση σωμάτων επί σκηνής. Οι χορευτές έχουν ηλικίες από 24 έως 70 ετών και ο καθένας έχει εντρυφήσει σε διαφορετικές τεχνικές του σύγχρονου χορού, καταθέτοντας ξεχωριστά στοιχεία χορευτικής ταυτότητας, που συναντιούνται στη σκηνή μέσω της κιναισθησίας. Η Μαρία Αγγέλου προβάλλει το πώς το σώμα ώριμης ηλικίας μπορεί να συνδιαλέγεται όλο και περισσότερο με το συνειδητό και το ασυνείδητο. Ο ώριμος σε ηλικία χορευτής μπορεί μέχρι το τέλος της ζωής του να εξελίσσεται και να αλλάζει, ανακαλύπτοντας νέες ποιότητες, ανακαλύπτοντας την ποιητική στο χορό. Η Νένα Παπαγεωργίου (μέντορας και δασκάλα της ομάδας), μια από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες / χορεύτριες της γενιάς της, που χόρεψε ανά τον κόσμο, αναδεικνύει όλα τα παραπάνω.

«Μου φαίνεται, ετούτη την παγωμένη ώρα της αυγής, ότι αυτή η φευγαλέα κραυγή, που παρασύρεται στα φτερά ενός πουλιού, είναι ο αναστεναγμός της ψυχής του κόσμου».

-Γκυ Ντε Μωπασάν

Συντελεστές

Χορεύουν: Νένα Παπαγεωργίου-Μουράτογλου, Νικολέτα Καρμίρη, Αυγουστίνος Πότσιος, Μαρία Καρτάνου, Μαρία Αγγέλου
Χορογραφία: Μαρία Αγγέλου
Σκηνική εγκατάσταση / κοστούμια: Αντώνης Βολανάκης, Μαριάννα Νικολάου
Μουσική: Γιάννης Λούκος
Φώτα: Γιώργος Αγιαννίτης
Συνεργάτης σκηνοθέτις / φωνή: Καλλιόπη Αγγελοπούλου
Επικοινωνία: Μάρθα Κοσκινά
Αφίσα: Λένα Δελαβία
Αρχιτεκτονική μελέτη: Έλλη Σπένδου
Γλυπτικές κατασκευές: Γρηγόρης Γκουτζίνο
Κατασκευές: Σταύρος Αρκουλάκης
Κατασκευή κοστουμιών: Δάφνη Τσακώτα
Ραφή εγκατάστασης: Ελευθερία Αργυρού

Διάρκεια: 60 λεπτά

Η Ομάδα

Η «14η ΜΕΡΑ» συγκαταλέγεται στις ομάδες που σηματοδότησαν τα πρώτα χοροθεατρικά σκιρτήματα της Αθήνας την δεκαετία του 90. Το καλλιτεχνικό έργο του χοροθεάτρου 14η ΜΕΡΑ έχει άξονες καλλιτεχνικής έρευνας προς το σωματικό θέατρο και τον κινηματογραφικό χρόνο. Η διερεύνηση της χορευτικής παράστασης ενσταλάσει στοιχεία αφηγηματικότητας με κινησιολογική ερμηνεία. Η Μαρία Αγγέλου έχει μία πορεία συνεργασιών με εικαστικούς (Δημήτρης Παπαιωάννου, Νίκος Αλεξίου, Αντώνης Βολανάκης) και κινηματογραφιστές (Φίλιππο Κουτσαφτή, Αργύρη Θέο, Αλέκο Γιάνναρο) για να δημιουργήσουν εικαστικά περιβάλλοντα τα οποία συνδιαμορφώνουν το εννοιολογικό και δραματουργικό πλαίσιο. Η Αγγέλου διαμορφώνει τους χορευτές σε αφηγηματικούς ερμηνευτές μέσα από την ανάπτυξη κιναισθησίας με σωματοποιημένες πρακτικές.

Πηγή: culturenow.gr